Grzechorodność
Wszyscy jesteśmy z wodospadów grzechów byłych pokoleń zrodzeni. Naczynia dusz naszych z lekkością się nimi wypełniają aż po same brzegi, by rozlać się na otoczenie. Poznajesz siebie w grzechach przez Innego, z Nim i w Nim. Małe grzeszne Ja staje się globalnym grzesznym My. I tu pojawiają się momenty, gdy doświadczasz możliwości niemożliwego. W grzechach rodzisz się i umierasz, wzrastasz i upadasz. I już nic nie jest ani dobre, ani złe – jest takie i takie jednocześnie. Przestajesz być dualny – w grzechach oddychasz globalnością. Stajesz się wypełnioną pustką i pustym wypełnieniem. Nie ma nic ponad JESTEM we MNIE JUŻ NIE MA. Ty i grzech to Ty w drodze ku ponad Ty.
Im bardziej rozpada się wewnętrzne zniewolenie pod własnym ciężarem, tym częściej się uśmiechasz ku śmiertelności. Czymże jest to wielkie umieranie w ciągłym treningu umierania? Wszystko staje się pozaśmiertelne, nawet i śmiertelność. Odszedłem stąd, a jednak jestem tu tym bardziej jako inny i inaczej widziany, widzący… wodospad, który będzie kolejnym niezdefiniowanym grzechem…
„Same słowa to jakby ruchome piaski. Jedynie doświadczenie jest jak rzucona nam lina.”
Georges Bataille
„Pamiętaj, że tylko przemienieni ludzie mają siłę, by zmienić innych. Zazwyczaj możesz poprowadzić innych tylko tak daleko, jak sam zaszedłeś. Nazbyt często staramy się ludzi przymuszać, zastraszać, grozić im, uwodzić ich i manipulować nimi. To rzadko działa, ponieważ dusza nie działa w ten sposób. Dzięki obecności zintegrowanych ludzi lub dzięki spotkaniu ze świętością przekonujemy się, że po jakimś czasie jesteśmy innymi ludźmi – i to lepszymi! Wtedy się zastanawiamy, jak do tego doszło. Bystrość duchowa podpowie nam, by poszukać Kogoś Innego, komu należy się wdzięczność.”
Richard Rohr
„Wypowiedz całą prawdę, ale powiedz nie wprost. Zbyt jaskrawa dla naszej ułomnej Rozkoszy Prawdy wyborna niespodzianka! Prawda musi olśniewać stopniowo. Albo każdy człowiek stanie się ślepcem.”
Emily Dickinson
Kiedy będziesz człowiekiem wolnym? Wtedy, gdy zaczniesz myśleć paradoksami, a w konsekwencji nimi żyć. To moment, w którym realna nierelaność i nierealna realność stają się jednym – stają w Tobie i przed Tobą.
Krzysztof Szumski