Wyklęty

Niesie mnie Polska w całym swym majestacie
Niesie poprzez mroki i gwoździe grabieżców
Cóż powiem Tobie, mój nienarodzony bracie
Gdy usta milczą od kul w potylicę strzelców
Cóż powiem Tobie, prawnuku kochany

Działania partyzanckie przeciw własnej duszy

Ty już, tu i teraz, musisz być jakiś. Nigdy nie poczekasz na swoją kolej lśnienia, idąc drogą życia. Zero-jedynkowo: „jesteś - nie ma cię”. Twój kult rozumu robi z każdego człowieka manekina na rewii mody, a ty się czujesz twórcą kostiumów.

Definiujemy człowieka przez rozum, a niedostrzegane zwierzę z rykiem zawsze z niego wychodzi i jak szalone w swym rozbestwieniu hasa po polach i lasach.

Ogród małp

Sensem człowieka jest tworzenie twórców sensu, którzy dadzą krzesiwo do odpalania nowych pochodni sensu własnego.

Jest to piękne i jest ohydne całą swą mocą. Pełnia wrzasku przeplatającego się z ciszą. My, małpy intelektu i małpy emocji, rozdzielone fałszywie w swej jedności, kłamstwem swym budujemy swój wielki ogród. Nienawidzimy swej miłości, miłujemy szpony nienawiści. Silni słabością, słabi siłą. Niestadni w stadzie, stadni w niestadności.

Ludzie stają za diabelskimi ideami, bo nie wolno im mówić o bólu, cierpieniu, niewygodzie, dramatach, marzeniach, snach. Ludzie stają za diabelskimi ideami, bo pędzą dokądkolwiek poza siebie.

Smarkata Europa
Sztafeta pokoleniowa niedojrzałych Europejczyków, pozostających w poczuciu siebie jako… dziecka bądź nastolatka, czeka na matkę-ideę, która powie, jak żyć lub wyprostuje błędy szczenięcych zachowań. A cóż się dzieje, jeśli matka-idea jest tylko sumą moralnych i intelektualnych niedojrzałości?

Upadek liberała

Pojawia się kiedyś taki dzień, w którym można zrozumieć dogłębnie i duchowo, że już nie warto mieć za wiele wspólnego z liberalizmem.

Wśród krzewów i śmierci

Przegrałem nierówną wojnę z wszechświatem o komnatę idealistycznych kryształów. Wojna ta od początku była dla mnie śmiertelnym wyzwaniem nieświadomego. Jako przegrany zostawiam wszystko i wszystkich, bo to tylko moje wyobrażenia. Wydawało mi się, że sięgam prawdy i ludzi, a nawet nie dotknąłem ich mikroelementu. Upadłem pierwszy raz, drugi, trzeci, piąty, dwudziesty, setny… aż skonałem wśród szyderstwa ludzkich galaktyk… Złożyłem swą osobowość do grobu…

Odrodzenie Polaka

Jaka jest najgłębsza prawda o mnie? Jestem tym, czego poszukuję i dlatego poszukuję. Są to wyprawy do wnętrza, obcego, bratniego, otoczenia, twardego doświadczania w swej przyjemności i nieprzyjemności, zakamarków intelektu i emocjonalności. Jestem wszędzie tam, gdzie mogę poszukiwać. Cóż tym zyskuję? Siebie zdolnego umierać i odradzać się. Rozkładam ręce nad przepaścią ograniczeń… Już żadnej poręczy starego się nie trzymam, zdaję się na wyroki Boskie i ufam, że na gruzach przestrzeni upadków powstanie piękna katedra. To ku niej upadam.

Między zdrową duszą a wolnościową osobowością bezalternatywną

Kimże Ty jesteś, jeśli nie odróżniasz zewnętrza od swego wnętrza i wnętrza innych ludzi? Traktujesz wszystkich jako obiekty Twego mózgu, jako swoje przedłużenie, rozszerzenie. Wszelka emocja skierowana do innych jest emocją Twojego wnętrza do niego samego. Miłujesz tylko obrazy - miłujesz stylem poznawczym w fantazji. Odczuwasz wstyd, który zagraża Twojej egzystencji, stąd taktycznie traktujesz drugiego.

"Naród zmartwychwstańców"

Jestem tu dlatego, bo oczekuję, że Pan wielmożny mnie zabije duchowo, żeabym mógł na zgliszczach osobowości odbudować się na nowo silniejszy i wszechstronniejszy. Gdybym tego nie chciał, dawno by mnie w takim towarzystwie nie było.

Wolność ta najmniejsza

Cóż mi da gadanie wzniosłe o sprawach kosmicznych, jeśli siebie ujrzeć nie potrafię? Rozpalam ogień walki zapalniczką bez gazu. Miliony wypowiedzi wśród rywalizacji na słowa i prawdy, a prawd i słów o sobie żadnych - tylko święte zaklęcia jako maski przerażonego wojownika. Prawdziwy wojownik pierwszą walkę odbywa ze sobą o siebie, uczy się przegrywać i zwyciężać znoszeniem porażki.

Wewnętrzny Inkwizytor
Twoim problemem jest udział w czyjejś grze samego ze sobą. Nazwać to można samowikłaniem się umysłu. Mają w tym udział Twoje demony, uzyskujące poczucie sensu. Ukrywają się, używając czyjejś gry. I tak oto w Twojej głowie odbywa się taniec demonów każdego napotkanego człowieka. Błędem jest, że nie traktujesz tego jak filmu o mitologii relacji cienia, ale jak świętą prawdę objawioną.

Największa tęsknota

Pragnienie tak głębokie, że z lękiem spoglądamy w myśl o nim… Tak wszechogarniające, że pragniemy uciec w stare schematy… Pragnienie pragnące siebie. Tęsknimy za człowiekiem odmienionym w sobie i w innych, czekamy na niego w każdej sekundzie życia…

Katedra ran

Dziecko z zabawką w dłoni ciągnięte jest w każdą stronę wszechświatów opiekunów. Pojawiają się pęknięcia na skórze, pękają mięśnie, ścięgna… Dziecko upuszcza zabawkę. Od tej chwili idzie w każdym kierunku, w jakim ciągną je wszelakie jednostki władcze. Jest jeszcze na tyle silne, by trzymać się w całości ciała, z czasem pęknięcia ulegają zbliznowaceniu. Odtąd każda blizna oglądana przy zabawie czy interakcji społecznej przypomina o byciu użytym i o utracie zabawki.

Rewolucja fałszywych uśmiechów

Kiedyś były emocje i człowiek ich słuchał, lecz postanowił się zbuntować i został czystym rozumem. Czysty rozum kryje emocje pod interpretacjami z nikłym odwzorowaniem prawdy. Zaczynamy czuć opowiadane fakty i stajemy się narzędziami w szponach rewolucji. Rewolucja gra emocjo-myśleniem, językiem poplątanym oczu diabła.

Grzechorodność

Wszyscy jesteśmy z wodospadów grzechów byłych pokoleń zrodzeni. Naczynia dusz naszych z lekkością się nimi wypełniają aż po same brzegi, by rozlać się na otoczenie. Poznajesz siebie w grzechach przez Innego, z Nim i w Nim. Małe grzeszne Ja staje się globalnym grzesznym My. I tu pojawiają się momenty, gdy doświadczasz możliwości niemożliwego. W grzechach rodzisz się i umierasz, wzrastasz i upadasz.

Niesymetrycznie podzieleni

Stare konflikty zanikają, są tylko przejawem gry o przynależność. Oto świat wojny totalnej o umysły przeciw umysłom, gdzie narzędziem i przestrzenią są klastry taktyczne, w które wpasowują się klocki odpowiednie na daną dominującą grę wokół dominującego czy stowarzyszonego punktu przyciągania.

Wgląd w nieskończoność

Spójrzmy na siebie jako kogoś, kto ma tendencję do wzrastania i poszerzania narzędzi obserwacji.

Ja jako człowiek:
Posiadam umysłowość – X (Baza),
Obserwuję swój umysł – X1,
Obserwuję swoją obserwację umysłu – X2,
Obserwuję X2 – X3,

Fala nad udręką

I jeden komunikat… i przekaz drugi
A wszystkie iluzją dla słowa chwały
Zatańczą nad grobami ciemne sługi
Gładko mówiąc, żeś jest człek mały
I komunikat echem trzeci krzyczany
Jakże przewrotnie wężami kapryśny
Tyś jest winny, bo zostałeś zalany
Ja nie byłem w niczym umyślny

Rozweselający gaz w Unii Uśmiechów

Co dla małpy, to i dla człowieka… Małpie totalitaryzm po głowie chodzi mimo opowieści o uśmiechu i demokracji. Jakże my liberalni, skoro egoistyczni, narcystyczni z obsesją nad zarządzaniem stadem małp. Wielkie Ego fekaliów w złote folijki zawijane.

Wśród pierwotnych syntez

Pomoc drugiemu nie jest tym samym, co danie mu tego, czego się nie miało. Prezent pod choinkę nie jest wyciągnięciem z pożaru. Poza tym skąd pewność, że to, czego się nie miało, jest akurat czymś niezbędnym?

Trzy noże w podróży ku sobie

Spójrz na swoje rany we współczesnej technologii krzywdzenia. Spójrz na grę projekcji trzymającej w ryzach pokawałkowane wnętrza. Doświadczony widzi ostrza lśniące w słońcu i blasku księżyca, mniej wytrawny uczy się na bliznach jeszcze.

Nieskończoności nieliniowe wśród ludzi

Załóżmy, że mamy nieskończony zbiór myślowych obiektów różniących się od siebie i jeden z tych obiektów jest losowo podmieniany na cały nieskończony zbiór obiektów. I dalej mając nieskończony ciąg takich podmian losowych, generujemy nieskończoną przestrzeń myślową z wewnętrznymi nieskończonościami.

Wgląd w skończoność

Szczególny przypadek sekwencji logicznej z felietonu "Wgląd w nieskończoność"
https://polscewierni.pl/Demonicon4_19.html

Spójrzmy na siebie jako na kogoś, kto musi ograniczyć tendencję do wzrostu i poszerzania narzędzi obserwacji.

Ja jako człowiek:
Posiadam umysłowość – X (Baza)
Obserwuję swój umysł – X1
Dodatkowo idę z dodatkowym narzędziem, czyli X1,5 – wykorzystuję swój umysł i obserwację jego.

Zatroskani smutkami

Każda myśl umysł błyskawicą przeszywa
Każde uczucie rani spękaną skórę
A tego coraz więcej na barki przybywa
Niewypoczęty wspinam się na górę

I wszystkie traumy życia w wiecznym głodzie
Wszystkie demony w snach ciągną zwłoki
Uwięziony w skale, zamrożony w lodzie
A i tak słyszę wrzaskiem te ciche kroki

Fajerwerki pomiędzy światami

I baliśmy się, że będą w nas strzelać wściekle
Że kule nikogo nie ominą śmiertelnie wrogie
Ale to choroba przejawiająca się przewlekle
Zwana starego sytemu przegniłym złogiem.

Upadająca cywilizacja rozumu

Człowiek to jest przewrotna małpa, która chcąc być głaskana, karze drugiego niegłaskaniem, by ujrzał, jak to jest niegłaskanym być.

Wgląd w skończoność II

Szczególny przypadek sekwencji logicznej z felietonu „Wgląd w nieskończoność”
https://polscewierni.pl/Demonicon4_19.html

Dla tych, co nie mówią „Dobranoc"

Jestem na jawie, a ciągle mi się śnicie – wy, demony przeszłości w ludziach. Żyjecie obok i we mnie, lewitujecie nade mną, wyciągacie swe dłonie z ziemi. Wszystko to chce mnie wchłonąć i rozszarpać.

Demokracja projekcyjna

Świat jest teatrem, aktorami ludzie,
Którzy kolejno wchodzą i znikają.
Każdy tam aktor niejdną gra rolę.
William Szekspir, „Jak wam się podoba”, akt II, scena VII (Jakub)


Czy byliście w kinie? Czy byliście kinem? Czy byliście filmem?
Czy jesteście w kinie? Czy jesteście kinem? Czy jesteście filmem?

Polski cień ducha nimfy Echo

My, którzy zrezygnowaliśmy z siebie dla zakochanych w swych odbiciach boskich aniołów skarlenia. Zrezygnujemy z własnych potrzeb na rzecz dobra związku politycznego. Jakże musimy nie czuć się ze sobą dobrze, by być powtórzeniem czyjegoś pokrzykiwania! Gdy nikt nas nie ujrzy, to i nikt nie zrani, tak śnimy o wolności od siebie, a jednak ślepi na to, że nasz światoobraz robi z nas pola czyjejś chwały. Zawsze skoncentrowani na innym, nigdy na sobie. Oddamy wszystko, by nie dało się nic nam odebrać, gdyż boimy się lęku przed stratą.

Stary lis i chłopiec

Był sobie w lesie zagubionych światów pewien stary lis, który zjadł wszystkie zęby na ludzkim cierpieniu. Wszystko, co ludzkie, miał zintegrowane w sobie i nic mu nie było obce w tu i teraz. Nikt nie wiedział, jak stary był. Czy może nawet i odwieczny? Z każdym napotkanym rozmawiał spojrzeniem. Patrzył tym, czym napotkany potrzebował widzieć. Lis był cieniem i światłością w każdym, marzeniem i przekleństwem duszy. Lis pętał, by pokazać; uwalniał gotowych na nową drogę.

Droga w nieznanym tle

Szyć materiał prawdy wśród przeinaczeń myśli niedecyzyjnych – paradoks pozornej ciągłości. Szukamy prostego widzenia świata na wstędze Möbiusa, gdzie jedna strona to świat chwiejny ze stałymi przekonaniami, a druga to świat stały z dowolnością przekonań.

Przemiany

My w Narodzie tęsknoty wielkie mamy
Za byciem sobą w upadłym nisko sobie
Tylko traumy walki krwawej pokoleń znamy
Płacząc łzy czarne przy mentalnym grobie.

Zmartwychwstanie rzeczy małych

Mieliśmy swój post i głodni, poczuliśmy chęć wypełnienia siebie.

Płyniemy wśród małych śmierci na swoich osobistych krzyżach, dźwigamy różne wyzwania, nosimy korony cierniowe myśli i lęków, mamy gwoździe nieufności w dłoniach i stopach, a ostatecznie walczymy o własną prawdę, która przebija nasze serce.

Śmierci małe każdego dnia…

Ale jest nadzieja…

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit. Sapiente esse necessitatibus neque.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit. Sapiente esse necessitatibus neque.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit. Sapiente esse necessitatibus neque.